Ταξίδι ψυχής by Gino

Και εκεί που πας να ηρεμήσεις.... έρχεται ένας φίλος... και λες καλά και ωραία... τον χρειάζομαι να μιλήσω να του πω το κάτι τις μου... αυτό που λέει ντε ο λαός τον νταλκά μου να εκμυστηρευτώ τα πάθη μου και να του πω για τους δρόμους μου, τα σταυροδρόμια μου να του μιλήσω για τα ποτάμια, τα βουνά μου για όλα αυτά που μοιάζουν γκρίζα....

Έρχεται.... σε αγκαλιάζει σου δίνει δύναμη.... σου δίνει μέταλλο... σου δίνει αυτό που δεν έχεις.... ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ....

Πρέπει όμως να φύγει και τότε σε πιάνει μια μανία να γράψεις... να γράψεις....

Θέλεις να διηγηθείς τα ταξίδια σου... τα ταξίδια των ματιών σου... τα ταξίδια των αισθήσεων ... τα ταξίδια της ψυχής σου... την ζωή σου ολάκερη...οπως ακριβώς περνάει από μπροστά σου.

Θες να πεις την ευτυχία σου αλλά και την δυστυχία σου, θες να χαμογελάσεις άλλα και να κλάψεις.... θες να πεις το πως αγαπάς και το πως αγαπιέσαι... Θες να μιλήσεις για την ασχήμια σου αλλά και για την ομορφιά σου... το πως πετάνε τα πουλιά.

Όλα αυτά θες να διηγηθείς.... Αλλά δεν μπορείς... ένας κόμπος σε πνίγει στον λαιμό... και οι λέξεις δύσκολα βγαίνουν, ακούς αναφιλητά και δύσκολες άναρθρες κραυγές.... Γιατί να μην μπορείς να μιλήσεις για όλη αύτη την ομορφιά της ζωής? Ναι ομορφιά... ομορφιά είναι όπως είναι το και το άσχημο όμορφο όπως και το μαύρο έχει χρώμα... όπως και το γκρίζο...

Είμαστε από μέταλλο λέει ο φίλος... μην τα παρατάς... βρες την δύναμη να σηκωθείς.. προχώρα μπροστά... άσε το παρελθόν... δεν κερδίζεις τίποτα... ζήσε αυτό που έχεις... μιλά για τα ταξίδια σου... για τους αληθινούς έρωτες σου.... αυτούς που σου τραγουδούσαν εκεί στην παραλία δίπλα στο κύμα.... μέσα στην άμμο... εκεί που αγάπησες έστω και για λίγο... διηγήσου για τα πουλιά που σου χτύπησαν την πόρτα... που ήταν ανήμπορα και θελαν την βοήθεια σου.. .και εσύ εκεί.... να παραμένεις εραστής των ονείρων σου... των ονείρων που έκανες από μικρό παιδί... και εσύ εκεί... να περιμένεις το χτύπημα της καρδιάς σου να σου πει ότι είσαι ζωντανός... .

Εντάξει λες δεν φοβάμαι... θα μιλήσω... θα τα πω όλα... θα μιλήσω για όλα , για τα ταξίδια μου... για όλα όσα θυμάμαι, θα βγάλω τις σκέψεις μου...

Καρφώνεις μια τρίτη και στριβείς ενάντια στην φυγόκεντρο... στηρίζεσαι σε δυο γόμες λάστιχο... ισορροπείς στο πλάι της στροφής με τα μάτια καρφωμένα μπροστά... και θέλει δύναμη να το κανείς... ισιώνεις και τα μάτια σου μέσα από το κράνος απορροφούν όλα τα χρώματα... αδρεναλίνη ρέει στο αίμα σου... ο εγκέφαλος στέλνει τα κύματα του.... βλέπεις εικόνες... τις απορροφάς.. μέχρι και η όσφρηση σου δουλεύει μέσα από την ζελατίνα... και μέσα σε όλα αυτά ανοίγεις το γκάζι για την επομένη στροφή.... και για την επομένη... και γι αυτήν που ακολουθεί μετά…. και εσύ εκεί... στις μνήμες τις παιδικές, στις μνήμες που σου χάρισαν αγάπη.... σε εκείνο το βουνό... ανάμεσα στις φυλλωσιές των δένδρων να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά... να φιλάς και να φιλιέσαι... και εσύ εκεί... .

Στρίβεις.... στρίβεις... ανεβαίνεις βουνοκορφές.... και οι θύμησες είναι εκεί.... Σε στοιχειώνουν καμιά φορά σαν ερινύες.... Ξάφνου νοιώθεις μόνος... ακούς μόνο τον αέρα που σφυρίζει δίπλα σου.. δεν έχεις σκέψεις δεν έχεις μάτια.... μόνο πας μηχανικά... οδηγάς σαν ρομπότ... είναι σίγουρο ότι θες να φτάσεις γρήγορα στο λιμάνι σου να δέσεις... να βρεις την γαλήνη, χωρίς σκέψεις, χωρίς τίποτα....

Φτάνεις όλα είναι ωραία... είναι αυτό που ήθελες... πέρα από κάθε μνήμη... θες να σβήσεις όλα αυτά που σε σκοτώνουν σιγά-σιγά.... όλα αυτά που σε έκαναν άνθρωπο...
Και τι καλό είναι αυτό? Για εκείνη την στιγμή είναι αυτό που θες... αυτό που σε γαληνεύει...

Έχεις φτάσει τριαντατόσο .... δεν ξέρεις... γιατί ηρέμησες.... ίσως είσαι και σαραντατόσο ... βλέπεις…. έκανες αυτό που πρέπει...

Μετά του πολλούς δρόμους έφτασες.... Όλα είναι μια πεδιάδα χωρίς στροφές χωρίς καν υψώματα... χωρίς ποτάμια.... κανα δεντράκι εδώ και εκεί...

Μα καλά …..αναρωτιέσαι ?

Πως είναι όλα πράσινα?

Πως είναι το χορτάρι φουντωτό?

Πάρα το χρώμα όμως της γης και του ουρανού που είναι αρμονικά δοσμένο.... εσύ εκεί...

κάτι σε πνίγει, κάτι στην δίνει.... κάτι δεν μπορείς...

Αναπολείς τις στροφές... τα ποτάμια... τα πουλιά... την μυρωδιά της γύρης... Θες να καρφώσεις και πάλι μια τρίτη... να πλαγιάσεις δίπλα στην άσφαλτο... θες να γελάσεις.... θες να θυμηθείς....

και εσύ εκεί …..

στην πεδιάδα της γαληνής.... στην αρμονία των χρωμάτων...
Δεν πάει άλλο... τα δεσμά θα σπάσουν... θα δεις πάλι τα πουλιά να πετάνε ελεύθερα... την πόρτα να σου χτυπήσουν.

Κι έρχεται ένα καλοκαίρι... είναι θαρρώ δροσερό... διαφορετικό από τα άλλα.... Νοιώθεις δυνατός.... η δροσιά του σου αρέσει... στεγνώνει το στήθος σου.... τι ωραίο αεράκι είναι αυτό? Θα το θυμάσαι πάντα.... ήταν αυτό που σου έφερε το πρώτο μήνυμα μετά από τόσα χρόνια... Κάτι σου λέει μέσα σου ότι ήρθε η ώρα να σπάσεις τα δεσμά σου... ήρθε η ώρα να ξαναφύγεις....

Αχχχ αυτοί οι δρομοι....αχχχ αυτά τα σταυροδρόμια.... σου ξυπνάνε παλιές καλές θύμησες....
Και ένα δροσερό πρωινό.... ένα πουλί τραυματισμένο σου χτυπά την πόρτα.... Ένα πουλί ανήμπορο να πετάξει... έρχεται από μακριά... από ταξίδι μακρινό.... κάτι σου θυμίζει... τα δικά σου ταξίδια βεβαίως....

Είσαι ένα ξεχασμένος ταξιδιώτης.... πρέπει να δώσεις βοήθεια σε αυτόν που στην ζητεί.... είναι ο άγραφος νομός... Νόμος απαράβατος.
Είναι ένα όμορφο πουλί.... διαφορετικό από τα άλλα... έχει μια γλυκύτητα αλλά και ένα φόβο... Πρέπει να το κάνω πρώτα να με εμπιστευτεί... λες μέσα σου Και έτσι αρχίζω να του διηγούμαι τα δικά μου ταξίδια... για νεραΐδες και πριγκιπόπουλα... για ιππότες και δον Κιχώτες... για τα βουνά μου και τα ποτάμια μου...

Και σιγά-σιγά αυτό να μου χαμόγελα... να με αφήνει να το φροντίσω...

Τα φύλλα έχουν κιτρινίσει... αρχίζουν και πέφτουν... φτιάχνοντας ένα πρασινοκίτρινο χαλί... το φοβισμένο μου πουλάκι αρχίζει σιγά-σιγά να φτερουγίζει... αρχίζει να στέκεται στα πόδια του και να κάνει τις πρώτες του κινήσεις.... το χαίρεσαι να το κοιτάς και περιμένεις ποτέ θα αρχίζει να φτερουγίζει.... πότε θα κάνει το πρώτο του ταξίδι... Και εσύ εκεί.... αγέρωχος φύλακας της ζωής του... να παίρνεις δύναμη από την πρώτη του ευτυχία... από το πρώτο του φτερούγισμα.... το φτερούγισμα της καρδιάς του..

Οι μέρες περνάνε συντροφικές... και προσμένεις... και ναι... κάτι βλέπεις... θαρρώ πως κάτι πάει να γίνει... Η ψύχη σου είναι γεμάτη αισθήματα.

Χαίρεσαι γι αυτό που έκανες... χαίρεσαι για την καινούργια ζωή που έδωσες... αλλά και λυπάσαι γιατί ξέρεις ότι θα σου φύγει... ότι θα ταξιδέψει σε μέρη που κάποτε είχες πάει και εσύ και τώρα δεν μπορείς... από την άλλη σε κοιτά κι αυτό με ματιά δακρυσμένα॥ θέλει να γύρει πάνω σου.... ξέρεις ότι σε έχει αγαπήσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο... το βλέπεις στο χάδι των ματιών του... σε αυτό που θέλει να σου πει αλλά δεν μπορεί.. πρέπει να φύγει... εκεί είναι η ζωή του... στον γαλάζιο ουρανό της νιότης του...

800 παγωμένα χιλιομετρα και ενας νταλκας

 Sometimes… όλα είναι περίεργα. Όλα μοιάζουν να σε πνίγουν, έχεις ζόρια από παντού. Ανθρώπινα ζόρια, ζόρια που αφορούν την ψυχή.  Θυμάσαι το παρελθόν, κάποιους ανθρώπους που δεν είναι πια κοντά σου, ένα φίλο που έχασες, τον έρωτα την ζωής σου που οι καταστάσεις τα έφεραν έτσι ώστε να είσαι μακριά του, μια απώλεια, όλα αυτά που θα θελες να κάνεις και δεν έχουν γίνει ακόμα, θυμάσαι ένα φίλο που δεν είναι πια εδώ , η ζωή η ίδια σε πιέζει και ξαφνικά γεννιέται μια περίεργη αίσθηση.

Αίσθηση ελευθερίας. Αίσθηση να φορτώσεις, να σελώσεις το άλογο που λέω και να φύγεις . Να φύγεις χωρίς πρόγραμμα και προορισμό. Χωρίς σχέδια , χάρτες , GPS.

Απλά να σελώσεις το άλογο και να χαθείς . Δεν σε νοιάζει ούτε ο καιρός, ούτε οι συνθήκες ούτε τίποτε. Ένα – δυο φιλαράκια με την ίδια διάθεση και τον ίδιο νταλγκά.

Νταλκας ….περίεργη λέξη αλλά γοητευτική. Αν ψάξουμε στο παρελθόν θα δούμε πως είναι τούρκικη λέξη που σημαίνει επακριβώς:

 νταλγκάς ή νταλκάς < τούρκ. dalga = κύμα. Σημαίνει την δυνατή επιθυμία, το μεράκι, τον πόθο.

Κρατάω το κύμα ….γιατί κύμα είναι ….που σε κυριεύει και σε κάνει να θες να κάνεις πράγματα πανέμορφα συνήθως χωρίς λόγο και ουσία μόνο και μόνο δια την τέρψιν της ψυχής . Άλλωστε αυτό είναι ο μόνος τρόπος να γιατρέψεις κατι που σε πονάει που σε κάνει να υποφέρεις . Με τον νταλκά λοιπόν σαν σύμμαχο και συνοδοιπόρο , τον αδελφό Joe και τις φωτογραφικές μηχανές ξεκινήσαμε του Αι-Γιαννιού για βόλτα.

Θερμοκρασίες εκτός Αθήνας κοντά στο μηδέν. Ένας Ήλιος περήφανος να μας προκαλεί να συνεχίσουμε να μας παροτρύνει να κάνουμε την βόλτα μας. Σελώνουμε ένα σακίδιο με  τα απολύτως απαραίτητα, χιαστί οι φωτογραφικές γεμίζουμε τεπόζιτα και βουρ. Κορώνα – γράμματα ο προορισμός . Κορώνα βορράς-γράμματα νότος. Στρίβουμε το ευράκι μας και η κουκουβάγια μας έδειξε νότο.

Βαρετά τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε Πελοπόννησο. Ανυπομονούσα . Στρίβουμε την παλιά εθνική Κορίνθου Άργους μέχρι την Νεμέα . Εκεί χανόμαστε μέσα στους τεράστιους αμπελώνες απολαμβάνοντας τον ήλιο, την μοναξιά μας και τον δρόμο. 

Όπως πάει , όπως βγαίνει ….και μας βγάζει στην Σκοτίνα και μετά Κανδήλα ! Όπου υπάρχει σκιά υπάρχει και πάγος αλλά δεν μας νοιάζει. Είπαμε ο νταλκάς θα μας συντροφεύει πανέμορφα για τις επόμενες μέρες περιπλάνησης. Άσκοπης, φανταστικής περιπλάνησης.  Θερμοκρασία στο μείον παρόλο τον ήλιο . Βοριάς φυσάει και αντί να παγώνει τα πάντα καθαρίζει το μυαλό .  Απλά υπέροχα !

Λέμε στο Λεβιδι να πάρουμε μια απόφαση . Πραγματικά φτάνοντας λέμε να κινηθούμε προς Τρόπαια και λιμνη Λάδωνα. Το χωματάκι που έχει εκεί μας προκαλούσε. 

Η ώρα περίπου 2 το μεσημέρι και πηγαίνοντας προς Λαγκάδια βλέπουμε ότι παντού έχει πάγο ! Όχι τόσο ώστε να ανησυχήσουμε αλλά σίγουρα το βράδυ και με την θερμοκρασία να πέφτει αρκετά κάτω από τους μηδέν όλα θα ήταν δύσκολα. Συνεχίζουμε και στον δρόμο αντιλαμβανόμαστε πως με τον υπάρχοντα πάγο δεν θα φτάναμε στην λίμνη ή θα μας έπαιρνε αρκετή ώρα να ανέβουμε και να κατέβουμε θα βραδιάσει. 

Η πείνα μας βασάνισε λίγο οπότε πήγαμε Λαγκάδια σε γνωστό εδεσματοπωλείο για να κατανευάσουμε την φυσική αυτή μας ανάγκη. Το τζάκι να καίει και η παρέα υπέροχη. Κουβέντα και ησυχία τι άλλο να ζητήσει κανείς ?

Απλά υπέροχα. Οι φωτογραφικές βγήκαν και κάποιες υπέροχες στιγμές αποτυπώθηκαν και στην κάρτα μνήμης .

Αφού αποχαιρετήσαμε τους αγαπητούς και τόσο φιλόξενους ιδιοκτήτες του εδεσματοπωλείου και αφού συμμετείχαμε ενεργά στο παιχνίδι του 5-χρονου εγγονού τους εκεί κατά τις 5:30 ανεβήκαμε στις μηχανές για να συνεχίσουμε.

Άρχισε να νυχτώνει και ο ουρανός είχε αρχίζει να παίρνει αυτό το υπέροχο φως που αναζητά κάθε φωτογράφος επαγγελματίας ή ερασιτέχνης. Βρίσκουμε τα σημείο μας και τραβάμε . Μαγεμένοι από τα χρώματα και την μαγεία που η φύση , η χειμωνιάτικη φύση βάζει στον καμβά της.

Η φωτογραφική μας μανία δεν έλεγε να ησυχάσει και ετσι μας πήρε αρκετά η ώρα και μαζί με την ώρα μας πήρε και η θερμοκρασία μετά πάγου.

Οι δυο επιλογές που είχαμε προ μιας ώρας Τρίπολη και Πύργος έγιναν απλά μια …..η δεύτερη δηλαδή.

Στον δρόμο σταματήσαμε άλλες δυο φορές δια την τέρψιν της φωτογραφικής μας μανίας.

Φτάσαμε στον Πύργο στους γονείς του Λευτέρη. Οι άνθρωποι έπαθαν σοκ αλλά το ξεπέρασαν γρήγορα μιας και δεν περίμεναν δυο τρελούς επισκέπτες με τέτοιο καιρό.

Αφου ηρεμήσαμε στο τζάκι μετά του απαραιτήτου καφέ και τσίπουρου κουβεντιάζαμε για ώρες . Το βράδυ μια βόλτα στον Πύργο και οι απαραίτητες   νυχτερινές φωτο και μετά ξεκούραση. 

Πρωί Σαββατου

Χαλαρή έγερση , καφεδάκι και τζάκι. Απλά υπέροχα. Κουβέντα και εκεί κατά την μία σελώνουμε και πάλι τα άλογα.  Χαιρετούμε και αναχωρούμε. Αλφειος και στην συνέχεια Κρέστενα με κατεύθυνση προς Ανδριτσαινα . 36 ωρίτικες μνήμες μας έχουν κατακλύσει. Σκεφτόμαστε και οι 2 το ίδιο πράγμα. Ξαναζούμε το ίδιο υπέροχο 36 ωρο. Μόνο που τώρα δεν είμαστε σε αγώνα, δεν υπάρχει ανταγωνισμός . Απλά γλιστράμε σε μια υπέροχη διαδρομή που τότε απλά την είχαμε κάνει πολύ γρήγορα λογω της καθυστέρησης που είχαμε από τον κομμένο σωλήνα του ψυγείου του Πήγασου. 

Απολαμβάναμε το τοπίο τα χρώματα την φύση τον δρόμο . Έτσι απλά γλιστρούσαμε στον δρόμο. Παρόλο το κρύο οι μυρωδιές και τα χρώματα ζέσταιναν την ψυχή μας.

Συνεχίσουμε και ανεβαίνουμε στον ναό του Επίκουρου Απόλλωνα .

Μαγεμένοι με το τοπίο αλλά και τον ναό πυροβολούμε ασύστολα με τις φωτογραφικές μας. Μια αίσθηση τελειότητας, μια αίσθηση ονείρου, μια αίσθηση ελληνικού μεγαλείου μας έχει συνεπάρει . Τελικά οι νεοέλληνες είμαστε πολύ κορόιδα και τελείως εκτός από οτιδήποτε.

Ανάβουμε τσιγάρο και απολαμβάνουμε την ηρεμία και το μεγαλείο. Αρχιζει και νυχτώνει και πάλι. Αποφασίζουμε να κατέβουμε προς Νεδα και μιας και δεν προλαβαίνουμε τους καταρράκτες μια βόλτα στην εκκλησία της Αγιας Θεοδώρας είναι επιβεβλημένη. Γλιστράμε τον υπεροχο φιδίσιο δρόμο προς Νέδα με μέσες ωριαίες της τάξης των 50 χλμ/ωρα. Υπέροχο σφιχτό στροφιλίκι σε συνεχόμενα βουνά. !

Απλά μαγικά . Και ξαφνικά αντικρίζουμε το θαύμα της εκκλησίας της Αγιας Θεοδώρας . Τα δέντρα έχουν φυτρώσει εδώ και αιώνες στην σκεπή της μικρής εκκλησίτσας και δεν υπάρχουν πουθενά. Ούτε ρίζες ούτε τίποτα . Οσες φορές και να το δεις ….όσες φορές και να προσπαθήσεις να το εξηγήσεις με φυσικό τρόπο δεν εξηγείται . Γιατι sometimes κάποια πράγματα πρέπει να μένουν όπως είναι . Απλά και ανεξήγητα .

Μετά την εκκλησία κατεβαίνουμε τον μικρό καταρράκτη και η μανία και ο νταλκάς που λέγαμε βρίσκει την διέξοδο του μέσω της φωτογραφικής και του καταρράκτη.

Αναχωρούμε αφου ειχε βραδιάσει πια για Μεγαλόπολη. Ξάφνου παίρνουμε έναν σύντομο δρόμο που από άσφαλτος γίνεται μια φρεσκοστρωμένη άσφαλτος και καταλήγει σε έναν τραχύ χωματόδρομο . Είπα και γω δεν θα μπαίναμε σε λίγο χώμα ?? Κοιταζόμαστε με τον Λευτέρη και έχουμε κάνει την ίδια σκέψη. Ξεσπάμε σε γέλια . Και οι δυο μας θα θέλαμε να είναι μαζί ο μάγος του χώματος και αδελφός ο Θέμης.

Περνάμε την Μεγαλόπολη και πάμε προς Τρίπολη. Σταματάμε για προμήθειες σε ένα μαγαζί και πάμε προς το σπίτι. Μαζεύουμε ξύλα από το υπόγειο  και ανάβουμε τζάκι. Ξάφνου ένα τηλέφωνο . Ο κολλητός μου ο Κώστας μας ειδοποιεί πως έρχεται .

Μείναμε μέχρι αργά στην θέρμη του τζακιού, της μουσικής και της υπέροχης παρέας. 

Κυριακή πρωί.

Τηλέφωνο στον Αλέκο , τον gino ντε ….θα βόλταρε προς τα κάτω με τον κολλητό του τον Κώστα .

Τους περιμένω . Μιας και ο δικός μου ο Κώστας ήταν από σοβαρή γρίπη ο Λευτέρης αποφάσισε να πάει μαζί με το Pegeuot και να απαρνηθεί την επιθυμία του Vstrom.

Βρίσκω τον Gino και τον Κώστα στις Ράχες προς Άγιο Πέτρο. Καιρό είχαμε να πάμε προς τα εκεί και είχα ξεχάσει πόσο όμορφα είναι ειδικά τον χειμώνα.

Καφές στην πλατεία με τα αδέλφια . Ήλιος , κρύο …όλα μια ομορφιά.

Προτάσεις πολλές . Ο Αλέκος ήθελε να ανέβουμε Κοσμά . Ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τον Πάρνωνα . Άλλο βουνό ο Πάρνωνας γεμάτος καστανιές και έλατα. Χρώματα και αποχρώσεις του καφέ που δεν υπάρχουν εύκολα.

Ανεβαίνουμε στα 1400 μέτρα και ξαφνικά αρχίζει και πάλι ο πάγος. Ο Αλέκος με τον Κώστα με κοιτάζουν. Τους αποκρίνομαι . …..δεν μασάμε τίποτε πάμε σιγά σιγά και θα δούμε . Και αυτοί στο ιδιο mood ήταν. Το ένιωσα πως θα συνέχιζαν.  Αν συνεχίσει πολύ συμπληρώνω «καίμε» τον Κοσμά και πάμε Πολύδροσο .

Τελικά συνέχισε ο πάγος και γυρίσαμε προς Πολύδροσο. Σχολαρχείο λοιπόν και ανάπαυλα .

Τελικά αυτό το 36 ωρο μας στοίχειωνε όπου και να πήγαμε.

Κουβεντούλα και καλή παρέα . Μια χαρά ίσως και δύο χαρές σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας.

Αναχωρούμε για φαγητό μιας και το κρύο ανοίγει την όρεξη.

Ο δρόμος της επιστροφής είναι δύσκολος όπως πάντα.  Αφού εξοπλίσαμε τον Κώστα με ένα έξτρα μπουφάν γιατί το κρύο πρόβαλε και πάλι ζωηρό για να μας θυμίσει την παρουσία του αναχωρήσαμε μέσω μιας εκπληκτικής στριφτερής διαδρομής για Τρίπολη.

Χαιρετηθήκαμε με τον Αλέκο και τον Κώστα. Εμείς αποφασίσαμε να παμε για ένα εσπρεσακι στην Τρίπολη πρώτα και μετά να πάρουμε τον μίζερο δρόμο του γυρισμού.

Εκεί κατά τις 9 το βράδυ σελώσαμε τα άλογα και γλιστρήσαμε στην νύχτα .

Μετά από μιάμιση ώρα φτάνοντας στην μίζερη Αθήνα όλες αυτές οι υπέροχες παραστάσεις άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά.

Έτσι σαν ένα έργο που είχε ανάγκη να προβάλλει το μυαλό ξανά και ξανά. Σαν όνειρο , σαν παραμύθι , σαν την αίσθηση του πρωινού αέρα που σε αναζωογονεί, σαν τον έρωτα , σαν τον νταλκά που λέγαμε .

Τελικά τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε τόσο όμορφα ? ερώτηση προς άπαντες ….

Προσωπικά την απάντηση την ξέρω και την έχω δώσει στον εαυτό μου !

Η υπέροχη ανθρώπινη  ψυχή και ένας νταλκάς. Αυτά και μόνο αρκούν να «ψήσουν» ένα ανήσυχο πνεύμα να ονειρεύεται και να αντλεί εικόνες ομορφιάς από οτιδήποτε μπορεί να νιώσει .

Στο μυαλό μου έρχεται ένας στίχος του Ρίτσου

«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της
και συ να λείπεις.
Να 'ρχονται οι άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα
και συ να λείπεις.
Να 'ρχονται τα κορίτσια στο παγκάκι του κήπου
με χρωματιστά φορέματα
και συ να λείπεις.»