Ταξίδι ψυχής by Gino

Και εκεί που πας να ηρεμήσεις.... έρχεται ένας φίλος... και λες καλά και ωραία... τον χρειάζομαι να μιλήσω να του πω το κάτι τις μου... αυτό που λέει ντε ο λαός τον νταλκά μου να εκμυστηρευτώ τα πάθη μου και να του πω για τους δρόμους μου, τα σταυροδρόμια μου να του μιλήσω για τα ποτάμια, τα βουνά μου για όλα αυτά που μοιάζουν γκρίζα....

Έρχεται.... σε αγκαλιάζει σου δίνει δύναμη.... σου δίνει μέταλλο... σου δίνει αυτό που δεν έχεις.... ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ....

Πρέπει όμως να φύγει και τότε σε πιάνει μια μανία να γράψεις... να γράψεις....

Θέλεις να διηγηθείς τα ταξίδια σου... τα ταξίδια των ματιών σου... τα ταξίδια των αισθήσεων ... τα ταξίδια της ψυχής σου... την ζωή σου ολάκερη...οπως ακριβώς περνάει από μπροστά σου.

Θες να πεις την ευτυχία σου αλλά και την δυστυχία σου, θες να χαμογελάσεις άλλα και να κλάψεις.... θες να πεις το πως αγαπάς και το πως αγαπιέσαι... Θες να μιλήσεις για την ασχήμια σου αλλά και για την ομορφιά σου... το πως πετάνε τα πουλιά.

Όλα αυτά θες να διηγηθείς.... Αλλά δεν μπορείς... ένας κόμπος σε πνίγει στον λαιμό... και οι λέξεις δύσκολα βγαίνουν, ακούς αναφιλητά και δύσκολες άναρθρες κραυγές.... Γιατί να μην μπορείς να μιλήσεις για όλη αύτη την ομορφιά της ζωής? Ναι ομορφιά... ομορφιά είναι όπως είναι το και το άσχημο όμορφο όπως και το μαύρο έχει χρώμα... όπως και το γκρίζο...

Είμαστε από μέταλλο λέει ο φίλος... μην τα παρατάς... βρες την δύναμη να σηκωθείς.. προχώρα μπροστά... άσε το παρελθόν... δεν κερδίζεις τίποτα... ζήσε αυτό που έχεις... μιλά για τα ταξίδια σου... για τους αληθινούς έρωτες σου.... αυτούς που σου τραγουδούσαν εκεί στην παραλία δίπλα στο κύμα.... μέσα στην άμμο... εκεί που αγάπησες έστω και για λίγο... διηγήσου για τα πουλιά που σου χτύπησαν την πόρτα... που ήταν ανήμπορα και θελαν την βοήθεια σου.. .και εσύ εκεί.... να παραμένεις εραστής των ονείρων σου... των ονείρων που έκανες από μικρό παιδί... και εσύ εκεί... να περιμένεις το χτύπημα της καρδιάς σου να σου πει ότι είσαι ζωντανός... .

Εντάξει λες δεν φοβάμαι... θα μιλήσω... θα τα πω όλα... θα μιλήσω για όλα , για τα ταξίδια μου... για όλα όσα θυμάμαι, θα βγάλω τις σκέψεις μου...

Καρφώνεις μια τρίτη και στριβείς ενάντια στην φυγόκεντρο... στηρίζεσαι σε δυο γόμες λάστιχο... ισορροπείς στο πλάι της στροφής με τα μάτια καρφωμένα μπροστά... και θέλει δύναμη να το κανείς... ισιώνεις και τα μάτια σου μέσα από το κράνος απορροφούν όλα τα χρώματα... αδρεναλίνη ρέει στο αίμα σου... ο εγκέφαλος στέλνει τα κύματα του.... βλέπεις εικόνες... τις απορροφάς.. μέχρι και η όσφρηση σου δουλεύει μέσα από την ζελατίνα... και μέσα σε όλα αυτά ανοίγεις το γκάζι για την επομένη στροφή.... και για την επομένη... και γι αυτήν που ακολουθεί μετά…. και εσύ εκεί... στις μνήμες τις παιδικές, στις μνήμες που σου χάρισαν αγάπη.... σε εκείνο το βουνό... ανάμεσα στις φυλλωσιές των δένδρων να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά... να φιλάς και να φιλιέσαι... και εσύ εκεί... .

Στρίβεις.... στρίβεις... ανεβαίνεις βουνοκορφές.... και οι θύμησες είναι εκεί.... Σε στοιχειώνουν καμιά φορά σαν ερινύες.... Ξάφνου νοιώθεις μόνος... ακούς μόνο τον αέρα που σφυρίζει δίπλα σου.. δεν έχεις σκέψεις δεν έχεις μάτια.... μόνο πας μηχανικά... οδηγάς σαν ρομπότ... είναι σίγουρο ότι θες να φτάσεις γρήγορα στο λιμάνι σου να δέσεις... να βρεις την γαλήνη, χωρίς σκέψεις, χωρίς τίποτα....

Φτάνεις όλα είναι ωραία... είναι αυτό που ήθελες... πέρα από κάθε μνήμη... θες να σβήσεις όλα αυτά που σε σκοτώνουν σιγά-σιγά.... όλα αυτά που σε έκαναν άνθρωπο...
Και τι καλό είναι αυτό? Για εκείνη την στιγμή είναι αυτό που θες... αυτό που σε γαληνεύει...

Έχεις φτάσει τριαντατόσο .... δεν ξέρεις... γιατί ηρέμησες.... ίσως είσαι και σαραντατόσο ... βλέπεις…. έκανες αυτό που πρέπει...

Μετά του πολλούς δρόμους έφτασες.... Όλα είναι μια πεδιάδα χωρίς στροφές χωρίς καν υψώματα... χωρίς ποτάμια.... κανα δεντράκι εδώ και εκεί...

Μα καλά …..αναρωτιέσαι ?

Πως είναι όλα πράσινα?

Πως είναι το χορτάρι φουντωτό?

Πάρα το χρώμα όμως της γης και του ουρανού που είναι αρμονικά δοσμένο.... εσύ εκεί...

κάτι σε πνίγει, κάτι στην δίνει.... κάτι δεν μπορείς...

Αναπολείς τις στροφές... τα ποτάμια... τα πουλιά... την μυρωδιά της γύρης... Θες να καρφώσεις και πάλι μια τρίτη... να πλαγιάσεις δίπλα στην άσφαλτο... θες να γελάσεις.... θες να θυμηθείς....

και εσύ εκεί …..

στην πεδιάδα της γαληνής.... στην αρμονία των χρωμάτων...
Δεν πάει άλλο... τα δεσμά θα σπάσουν... θα δεις πάλι τα πουλιά να πετάνε ελεύθερα... την πόρτα να σου χτυπήσουν.

Κι έρχεται ένα καλοκαίρι... είναι θαρρώ δροσερό... διαφορετικό από τα άλλα.... Νοιώθεις δυνατός.... η δροσιά του σου αρέσει... στεγνώνει το στήθος σου.... τι ωραίο αεράκι είναι αυτό? Θα το θυμάσαι πάντα.... ήταν αυτό που σου έφερε το πρώτο μήνυμα μετά από τόσα χρόνια... Κάτι σου λέει μέσα σου ότι ήρθε η ώρα να σπάσεις τα δεσμά σου... ήρθε η ώρα να ξαναφύγεις....

Αχχχ αυτοί οι δρομοι....αχχχ αυτά τα σταυροδρόμια.... σου ξυπνάνε παλιές καλές θύμησες....
Και ένα δροσερό πρωινό.... ένα πουλί τραυματισμένο σου χτυπά την πόρτα.... Ένα πουλί ανήμπορο να πετάξει... έρχεται από μακριά... από ταξίδι μακρινό.... κάτι σου θυμίζει... τα δικά σου ταξίδια βεβαίως....

Είσαι ένα ξεχασμένος ταξιδιώτης.... πρέπει να δώσεις βοήθεια σε αυτόν που στην ζητεί.... είναι ο άγραφος νομός... Νόμος απαράβατος.
Είναι ένα όμορφο πουλί.... διαφορετικό από τα άλλα... έχει μια γλυκύτητα αλλά και ένα φόβο... Πρέπει να το κάνω πρώτα να με εμπιστευτεί... λες μέσα σου Και έτσι αρχίζω να του διηγούμαι τα δικά μου ταξίδια... για νεραΐδες και πριγκιπόπουλα... για ιππότες και δον Κιχώτες... για τα βουνά μου και τα ποτάμια μου...

Και σιγά-σιγά αυτό να μου χαμόγελα... να με αφήνει να το φροντίσω...

Τα φύλλα έχουν κιτρινίσει... αρχίζουν και πέφτουν... φτιάχνοντας ένα πρασινοκίτρινο χαλί... το φοβισμένο μου πουλάκι αρχίζει σιγά-σιγά να φτερουγίζει... αρχίζει να στέκεται στα πόδια του και να κάνει τις πρώτες του κινήσεις.... το χαίρεσαι να το κοιτάς και περιμένεις ποτέ θα αρχίζει να φτερουγίζει.... πότε θα κάνει το πρώτο του ταξίδι... Και εσύ εκεί.... αγέρωχος φύλακας της ζωής του... να παίρνεις δύναμη από την πρώτη του ευτυχία... από το πρώτο του φτερούγισμα.... το φτερούγισμα της καρδιάς του..

Οι μέρες περνάνε συντροφικές... και προσμένεις... και ναι... κάτι βλέπεις... θαρρώ πως κάτι πάει να γίνει... Η ψύχη σου είναι γεμάτη αισθήματα.

Χαίρεσαι γι αυτό που έκανες... χαίρεσαι για την καινούργια ζωή που έδωσες... αλλά και λυπάσαι γιατί ξέρεις ότι θα σου φύγει... ότι θα ταξιδέψει σε μέρη που κάποτε είχες πάει και εσύ και τώρα δεν μπορείς... από την άλλη σε κοιτά κι αυτό με ματιά δακρυσμένα॥ θέλει να γύρει πάνω σου.... ξέρεις ότι σε έχει αγαπήσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο... το βλέπεις στο χάδι των ματιών του... σε αυτό που θέλει να σου πει αλλά δεν μπορεί.. πρέπει να φύγει... εκεί είναι η ζωή του... στον γαλάζιο ουρανό της νιότης του...