Ο μαστρο Λουίτζι

UNA STORIA VERA ITALIANA 

Ο μαστρο Λουίτζι

Ο μαστρο Λουίτζι από το Ροτόνε ....ενα χωριουδάκι εκει εξω απο την Πιστόια. Μηχανικός ....5ης γενειάς ...χρόνια στο κουρμπέτι. Οπως, ο προ-προ-παππος του , ο προ-παππος του , ο παππούς , ο πατέρας του ...ετσι και αυτος. Ταλεντο αιώνων στην οικογένεια που ευτυχως το κληρονόμησε όλο ο μαστρο Λουίτζι . Σε ενα μικρο συνεργειάκι εκει στο Ροτόνε ειχε τον πάγκο του και τα εργαλεία του καθαρά και τακτοποιημενα . Μαστόρευε ολη μέρα και ολη νύχτα παλεύοντας στο χωριουδάκι να ζήσει την φαμίλια με την όμορφη γυναίκα του την Κλάρα και τα 5 παιδιά. Ευτυχισμένος και χαρούμενος και κυρίως μάστορας πρώτης κλάσης έφτιαχνε για χρονια τώρα τα παντα απο ...ποτιστικά μηχανάκια για τα χωράφια μεχρι ...πανάκριβα Ντουκάτι και Λαβέρντα  .

Ολα με περισσεια μαστοριά και χάρη και οτι και αν έφτιαχνε το έφτιαχνε με μεράκι και χαρη και κυρίως με ψυχή γιατι ελεγε πανω «prodοto di Italia» . Περήφανος που ηταν Ιταλός και εφτιαχνε ιταλικα μηχανάκια. Περήφανος για την δουλειά, το σπιτι και την οικογένεια του. Περήφανος και σίγουρος για τον ευατό του, την τέχνη και το μυαλό του ηταν σε ολους αγαπητός . Ολοι τον εμπιστεύτονταν και του πήγαιναν τις μηχανές τους να τις φτιάξει . Αυτος ...με υπομονή σύνεση και κυρίως την αγάπη για οτι έφτιαχνε αναλάμβανε τα μηχανάκια και κυριολεκτικά «κελαϊδούσαν» οταν τα έπιανε στα χερια του. Του άρεσε τοσο πολυ να τα ακούει ...καλοκουρδισμένα , καλοσυντηρημένα ....καλοφροντισμένα. Καρμπυρατερ , βαλβιδες , κινητήρας , φρένα , λάδια, ολα στην εντέλεια, ολα άριστα, ολα λειτουργουσαν σαν ...ελβετικό ...εεε ιταλικό ρολόι ( ειπαμε ...πατριώτης ο μαστρο Λουίτζι). Και αυτός χαιρόταν και οι πελάτες του μιας και ο μαστρο Λουίτζι ήταν ο ανθρωπός τους , η παρηγοριά τους , ο ανθρωπος που του εμπιστευονταν την ζωη τους, την παραγωγή τους , το βιος τους . Ο μαστρο Λουίτζι σιχαινόταν πολυ να φέρονται στα «παιδιά του» άσχημα . Τα «παιδιά του» πέρα απο τα πέντε που είχε και τα λάτρευε (Νικολα 12 ετων  , Μαρκο 10, Τζιόρτζιο 8 , Μικαέλα και Ελένα τα δίδυμα) λάτρευε ότι μηχανή έφτιαχνε και μονολογούσε με εναν υπέροχο και χαριτωμένο τρόπο πως «εχουν ψυχή , φιλότιμο και καρδιά και οσο τους φέρεσαι οπως τους αξίζει , δεν θα σε αφήσουν ποτέ». Περίεργες κουβέντες αλλά απο τον μαστρο Λουίτζι είχαν ιδιαίτερο βάρος. Ακουγε και ζουσε την αγωνία και τα παράπονα καθε κινητήρα και γκρίνιαζε και μάλωνε τους ιδιοκτήτες αυστηρά. Τους έλεγε πως αν δεν σέβονται αυτο που τους κανει τα κέφια, τους βγαζει μεροκάματο και τους δίνει χαρά δεν ήταν ικανοί να σεβαστουν τίποτα στην ζωή . Περίεργος ο μαστρο Λουίτζι για τον πολυ κόσμο. Τα έλεγε περίεργα και δύσκολα τον καταλάβαιναν αλλα ο μαστρο Λουίτζι είχε δίκιο και το ήξερε. Στα παιδιά του έλεγε πως οτι και αν κανουν στην ζωή τους να το κανουν με αγάπη, μεράκι και ενδιαφέρον γιατι αυτό μονο άξιζε. Η ψυχή, το όνειρο και η αγάπη για κάθε τι που κανεις.

Τόσο περίεργος ηταν ο μαστρο Λουίτζι αλλα ολοι τον λάτρευαν γιατί αν και περίεργος τους γέμιζε σιγουριά και ελπίδα. Ηξεραν και ένιωθαν πως είχε δίκιο σε ότι έγε και πίστευε και απολάμβαναν τον χαρακτήρα του αλλα και τις υπηρεσίες του.

Τα χρόνια περνούσαν και ο μαστρο Λουίτζι εκεί στον δικό του τίμιο αγώνα και πάντα προσηλωμένος στην οικογένεια. Λάτρευε καθε μέρα και νυχτα που περνούσε με την Κλαρα και έδινε στα παιδιά αρχές και γνώσεις ωστε να εχουν ονειρα για την ζωή τους.  Θα τους βοηθουσε σε ολα. Οσο μπορουσε, οσο αντεχαν τα κότσια του , αλλα το μονο που ήθελε ήταν να κανουν οτι κανουν με αγαπη και μεράκι . Οπως αυτος. Οπως αυτός και η Κλάρα .

Σιγα σιγά η φήμη του μαστρο Λουίτζι μεγάλωσε και έφτασε μακριά ....πολυ μακριά απο το Ροτόνε . Ολο και περισσότερος κόσμος ηθελε να παει στο Ροτόνε να γνωρίσει την μεγαλοφυία και να αφήσει την μηχανή του στα μαγικά χέρια του Λουίτζι .

Ο μαστρο Λουίτζι πηγαινε με το πάσο του γιατι έκανε οτι έκανε σιγά σιγά. Οσοι δέχονταν τους ρυθμούς και την φιλοσοφία του ήταν φανατικοί οπαδοί του. Οσοι διαφωνουσαν χαμογελώντας ο μαστρο Λουίτζι τους εδειχνε την πόρτα . Αυτός ηταν ο Λουιτζι . Εκανε διαλειμα το μεσημερι παντα για 1,5 ωρα. Εκει πανω στον πάγκο του ανοιγε το καλαθακι που του ετοίμαζε με αγάπη η Κλάρα και ενα μπουκάλι κόκκινο τοσκανέζικο κρασί και απολάμβανε την υπεροχη μέρα του εκει μεσα στις μηχανές του μεσα στις υπέροχες πατέντες του.

Με τα πολλα η φήμη του μαστρο Λουίτζι εφτασε σε ολη την Ιταλια . Και αυτός ηταν χαρουμενος . Πολυ χαρούμενος . Εφτασε μεχρι την Μπολώνια ....και ακομα πιο μακριά  μεχρι το Μαντελλο Ντελ Λάριο και ανατολικα μεχρι το Νοάλε.

Οι μηχανές άλλαζαν χαρακτήρα σιγα σιγά. Γίνονταν πιο δύσκολες , πιο «ηλεκτρονικές» , πιο δύστροπες . Ο μαστρο Λουίτζι κατάλαβε πως τα ψωμιά του τελείωναν σιγα σιγα στο Ροτόνε και πως έπρεπε να μπεί στην νέα εποχή. Ωσπου «έσκασε» το πρώτο injection στο Ροτόνε . Χμμμμ .....ο μαστρο Λουίτζι κατάλαβε απόλυτα μεσα σε λιγα λεπτά τα πάντα αλλα ......εκει που έπινε το μεσημεριανό του κρασί τρώγοντας την υπεροχη μακαρονάδα της Κλάρας ....σκεφτηκε πως πρέπει να προχωρήσει . Να αλλάξει την ζωή του . Χμμμμ δυσκολο . Αυτο που σκεφτόταν ειναι πως θα έχανε την ηρεμία του και την ηρεμία του Ροτόνε . Αλλα τα παιδιά ?? ήθελε να δει τον γιό του τον μεγάλο “Ingegnere”  και δεν ειχε και άδικο εδω που τα λεμε ..γιατι ο μικρός ...ηταν στα χνάρια του μαστρο Λουίτζι.

Τα σκεφτηκε απο δω τα σκεφτόταν απο κεί . Κατι έπρεπε να κανει . Και σαν απο μηχανής Θεός μια μέρα που ηταν βροχερή και ράθυμη, ενας ήχος τηλεφώνου τάραξε την ηρεμία του μαστρο Λουίτζι. Τηλέφωνο επιτακτικό με ήχο που σήμαινε κατι σημαντικό.

Το σηκώνει με βαριά καρδιά και στην άλλη άκρη της γραμμής μια σοβαρή φωνή που συστήνεται σαν καποιος μεγαλοδιευθυντής μιας εταιρίας κατασκευής μοτοσυκλετών.

Ο μαστρο Λουίτζι κολακεύεται μιας και ήξερε την μάρκα και τις μηχανές αλλα δεν πιστευε τι ακουγε  και ρωτάει «Ιταλικές μηχανες κατασκευάζετε κύριε ?». Η φωνή ψελίζει διστακτικα ....ναι κύριε Λουίτζι απο το Νοάλε κοντά στο Τρεβίζο απορώντας πως δεν ήξερε το μέρος. Ο μαστρο Λουίτζι ντράπηκε . Ηξερε τα μηχανάκια απο το Νοάλε βιδα προς βίδα αλλα δεν είχε φύγει ποτε απο το Ροτόνε. Κοκκίνησε και ήλπισε πως δεν θα το καταλάβαινε η αλλη ακρη της γραμμης.  Ο διευθυντής είχε μια προταση για τον μαστρο Λουίτζι και του την ειπε. Τον ήθελε αρχιμαστορα- αρχιμηχανικό στην γραμμη παραγωγής στο Νοάλε . Ο μαστρο Λουίτζι κοντεψε να λιποθυμησει αλλα ψελισε πως θα το σκεφτεί .

Ο νους του πηγε πρώτα στα παιδιά . Με μια τετοια δουλεια θα τα σπουδαζε οπως λαχταρούσε . Θα τα βοηθούσε να παρουν τις γνωσεις που αυτος είχε αποκτησει εμπειρικά.Απο την αλλη η Κλαρα. Τον αγαπουσε και θα καταλαβαινε πως η θυσία του να αφησεις το Ροτονε ήταν για τα παιδιά. Πως θα τις το έλεγε ?

Συνεχισε να πίνει το κρασί του και άναψε και ενα τσιγαρο. Τον ειχαν πνιξει οι σκεψεις. Ολα μυλος και αχταρμάς μεσα του. Αλληλοσυγκρουομενα. Δεν ειχε φυγει ποτε απο το Ροτονε . Φοβοταν τα παντα ....ακομα και την ευτυχια της Κλαρας.

Το βραδυ οταν τα παιδια επεσαν για υπνο πηρε την Κλαρα αγκαλια και ψελίζοντας της τα ειπε ολα με τα ματια του να ειναι δακρυσμενα. Η Κλαρα καταλαβε απο την αρχή . Τον αγαπουσε με ολη την δυναμη της ψυχης της, οπως επισης και τα παιδιά. το ηξερε πως ηταν η ευκαιρία τους. Τον κοιταξε και του ειπε «Παμε ...αρκει να εισαι εσυ ευτυχισμενος με αυτο που θα κανεις, γιατι εγω ετσι θελω να σε βλεπω, ευτυχισμένο και δίπλα μου». Ο μαστρο Λουίτζι την κοιταξε και την ρώτησε «Εσυ ? δεν στεναχωριεσαι που θα φυγουμε απο το Ροτονε ?» Η Κλαρα τον κοιταξε,χαμογελασε και ειπε « Απλα βαλε τους ορους σου στην νεα δουλεια, εγω ειμαι διπλα σου σε ολα» Ο μαστρο Λουίτζι ξεσπασε σε δακρυα. Ολα οσα ειχε ονειρευτει για την Κλαρα και τα παιδια τώρα θα ειχε την ευκαιρία να τα κανει πραγματικότητα .

Ολο το βραδυ δεν κοιμηθηκε ....σκεφτοταν την κουβεντα της Κλαρας και την νεα δουλεια και χιλιαδες ερωτηματικα. Θα τον αφηναν αραγε να κανει τις πατέντες του ?

Θα ηταν ολα κατω απο τον ιδιο σεβασμό που ο ίδιος είχε για τα μηχανάκια και τους πελάτες του ? Πως θα ηταν η δουλεια ? Η ζωή μακρια απο το Ροτονε ? Το συνεργειο του ?

Το πρωι τον βρήκε ξυπνιο . Ειχε αποφασίσει .  Η Κλαρα το καταλαβε απο το χαμογελο του. Τον φιλησε και του ετοιμασε τον καφε .

10 το πρωί στο συνεργειο ..το τηλεφωνο χτυπησε και παλι. Ηταν ο ιδιος μεγαλοδιευθυντης ...κουβεντιασαν για ωρα. Του ειπε τον μισθο του και ο μαστρο Λουίτζι κοντεψε να πεσει απο την καρέκλα με το νουμερο. Αλλα παρόλη την ζαλαδα ειχε αποφασίσει τους ορους του.  Πηρε μια φωνη σοβαρή και ανακοινωσε πως ηθελε να εχει λογο στην βελτίωση των μοτοσυκλετών και πως θα έδινε καποιες απο τις «πατέντες» του . Απαραίτητη προυποθεση βεβαιως ....το μεσημεριανό γευμα με την μακαροναδα της Κλαρας και το τοσκανεζικο κρασι.

Ο διευθυντης δεχτηκε τα πάντα μιας και ο μαστρο Λουίτζι ήταν γιαυτον το δώρο που περίμενε χρόνια . Αλλωστε για 5-10 πατεντες και ενα γευμα ποιος ο λογος να τα χαλασουν ?

Ετσι λοιπον ο μαστρο Λουίτζι πηρε την οικογενεια και μετακόμισε βόρεια . Εκει που δεν ειχε ταξιδεψει ποτε .

Βρηκαν ενα καλο και ανετο σπιτι και αφου τακτοποιηθηκαν ο μαστρο Λουίτζι πηγε την πρώτη μέρα στην δουλεια . Επαθε πλακα !! Παντου κοιτουσε έκθαμβος . Του αρεσαν ολα . Εργοστασιο με τα ολα του . Οι κινητήρες ήταν καποιου αυστριακού αλλα ο μαστρο Λουίτζι το ξεπερασε ευκολα μιας και ηξερε πως δεν παθαίνουν τίποτα. Εργα τεχνης τους έλεγε . Και ειχε δικιο . Η εταιρία ηταν μια μικρή εταιρια που έφτιαχνε αριστουργήματα . Τα χρήματα της εταιρίας δεν ηταν πολλα μιας και δεν πούλαγε πολυ αλλα ο μαστρο Λουίτζι πιστευε στα μηχανακια που έφτιαχνε πια . Και πιστευε πολυ . Ειχαν και αυτα τις αδυναμίες τους οπως ολα αλλα ο μαστρο Λουίτζι πιστευε πως ειναι για ενα ειδικο κοινό . Το κοινό του. Ανθρώπους φανατικούς με την οδηγική συμεριφορά που να έχουν παρόλα τα μικροπροβλήματα εμπιστοσύνη στο μηχανάκι που αγοραζουν. Ο μαστρο Λουίτζι εβλεπε σε αυτους την ζωη του και τα ονειρα του . Ηθελε να φτιαξει το τελειο γιαυτους . Ηξερε οτι αυτο δεν ηταν δυνατο με τα χρήματα που του εδιναν για βελτιώσεις . Ηξερε το οτι επρεπε να αφοσιωθεί στο πως ηθελε αυτος ενα μηχανακι . Ενα μηχανακι που να του κανει τα κεφια στο έπακρο ...και να μπορει να το φτιαχνει στον δρόμο αν χαλαει . Δυσκολα μεν αλλα ....ειπαμε για απαιτητικους αναβάτες .

Πηρε μια πηρουνια απο τα μακαρονια της Κλαρας ....ηπιε μια γουλια κρασι ...και αποφασισε . Αυτο ηταν. Με ολα τα ρισκα . Σκεφτηκε καλυτερα να με βριζουν καποιοι περαστικοι παρα αυτοι που θα με σκεφτονται οταν κανουν το ονειρο τους .

Το κοστος βαρυ.Αλλα το ονειρο εκει.

Ετσι εβαλε κατω τα πραγματα με τους σχεδιαστες και τον αυστριακο κινητήρα που δεν εσπαγε και δεν χαλαγε και εκανε .....μηχανακια που εκαναν τον κοσμο να παραμιλαει . Ονόματα μαγικά . Ανταξια του Ιταλικου του ονειρου . Pegaso , Caponord , Tuono , Falco , Mille , Futura .

Καποια στιγμη οταν η εταιρία δεν πολυ πηγαινε καλά ειπαν στον μαστρο Λουίτζι να ρίξει το κόστος . Ο μαστρο Λουίτζι εγινε έξαλλος. Χτυπησε το χερι στο τραπεζι και ειπε «απο μενα δεν θα δείτε ψεγαδι στο πλαισιο, τον κινητηρα, τα φρενα και την οδηγική συμπεριφορα. Στα αναλώσιμα και στα ηλεκτρικα καντε οτι θελετε» και εφυγε οργισμενος . Και ετσι και εγινε .

Στον δρόμο μετα απο χρόνια τον σταματουσαν . Του έλεγαν γεματοι οργη «εει μαστρο Λουίτζι ο διακόπτης με αφησε , ο ανορθωτής καηκε , τι κανεται γιαυατο ?»

Ο μαστρο Λουίτζι στεναχωριοταν και δεν μιλουσε . Κατεβαζε το κεφαλι και συνεχιζε να παραγει. Να παραγει μηχανές για ονειρα . Μηχανες για ανθρώπους που νοιαζονται για την μηχανη που καβαλανε .Τον πιεζαν αλλα αυτος εκει.Προσπαθουσε να βελτιώσει αυτα που έκανε .

Ο μαστρο Λουίτζι πιστος στις αρχές του. Εμεινε εκει. Ακλόνητος . Οπως και ο κόσμος που πίστεψε σε αυτόν και αυτά που έφτιαχνε.

Σπούδασε και παντρεψε ολα του τα παιδια.

Ο μεγαλος του ο γιος ο Νικολα εγινε «Ingegnere» εμεινε στο Νοάλε ...που πια ηταν διαφορετικο απο την εποχή του μαστρο – Λουιτζι αλλα ακομα και μετα απο πολλες φουρτούνες το σημα κατατεθεν παρέμεινε «Prodoto di Italia».

Αλλο απο αυτο που ονειρευτηκε ο μαστρο Λουίτζι αλλα με τις ιδιες βασικές αρχές.

Ο Μαρκο αρχιτεκτονας και ο Νικολα μηχανικός. Η Μικαέλα στο δημόσιο και η Ελένα νηπιαγωγος. Εζησαν ευτυχισμενοι ολοι χαρις το ονειρο και την αγαπη που ειχε ο μαστρο Λουίτζι για την ζωή την οικογενεια και τα μηχανάκια που έφτιαχνε .

Ο μαστρο Λουίτζι πια ....στην συνταξη ....βλεπει και απολαμβανει την οικογενεια του που μεγαλωσε . Παιδια , εγγονια. Επέστρεψε στο Ροτόνε με την Κλαρα και στον ελεύθερό του χρόνο φτιάχνει απο ποτιστικές μηχανές μεχρι Ντουκατι και Λαβέρντα. Οταν βλεπει τα νεα μοντελα του Νοάλε , αυτα που τωρα παραγει ο γιός του, χαμογελάει και φουσκωνει απο περηφάνεια . Και μονολογεί .....Αυτο ειναι το ονειρο ...αυτη ειναι η ζωή .

Και οποιος δεν καταλαβαινει το νόημα ας κοιταξει ανατολικά ....εκει περα απο την Κινα.

Αυτος/η που το καταλαβαινει ειναι εν μερει παιδί του μαστρο-Λουιτζι .

Ανοιγει το τοσκανεζικο του ...τσιμπαει μια πηρουνιά μακαρόνια της Κλαρας , την κοιταει και χαμογελάει . Η Κλαρα του χαμογελαει και του λεει «μαστρο Λουίτζι τα καταφεραμε απο το τίποτα. Ειμαστε ευτυχισμενοι που καναμε μια τοσο ομορρφη οικογένεια και τοσους ανθρώπους να ζουν με το ονειρο. Το ονειρό μας. Για τους αλλους δεν πειράζει, δεν θα καταλαβουν ποτέ»

The END

Καθε ομοιότητα με καταστασεις και ονόματα ειναι τυχαία και συμπτωματική. Η ιστορία είναι 100% φανταστική .

Αφιερωμένο στον ΜΑΣΤΟΡΑ, στον Θεμη και σε ολους όσους ονειρεύονται !